Ik ben Linde, 26 jaar oud, en mijn jarenlange vrijwilligerswerk voor Chikara bracht me twee jaar naar Siem Reap, Cambodja. Nu ben ik terug in Nederland. Deze overgang biedt een unieke kans om beide landen te vergelijken: wat kunnen we van elkaar leren, waarin blinken we uit en waar liggen onbenutte kansen? Of is het stiekem een persoonlijke zoektocht welk van deze twee werelden nu beter bij mij past…
Uithuwelijken gebeurt nog steeds in Cambodja. Ook bij een van de Chikara-studenten is het wel eens voorgekomen dat ze is gevraagd om met iemand te trouwen. Gelukkig had zij nog wel een keuze en mocht ze van haar ouders zelf kiezen of ze met hem wilde trouwen. Dat wilde ze niet. Of je nou wordt uitgehuwelijkt of niet, Cambodjaanse vrouwen voelen de druk uit de omgeving om voor hun 30e toch zeker wel iemand te vinden. Daarna ben je ‘oud’, of zelfs ‘te oud’. Op het platteland ligt deze leeftijdsgrens nog veel lager. Het is bekend dat ook Nederlandse vrouwen vragen krijgen over een eventuele partner of hun kinderwens bij het bereiken van een bepaalde leeftijd.
Het grootste gedeelte van mijn tijd in Cambodja had ik een lange afstandsrelatie met iemand die in Nederland woonde. Na anderhalf jaar op afstand, en veel meer jaren samen, besloten we er een punt achter te zetten. Omdat er digitaal een einde kwam aan onze relatie, ging ik nog een keer terug naar Nederland om fysiek afscheid te nemen van hem en dicht bij familie en vrienden te zijn. Onderweg naar Nederland, werd ik op de Thaise grens door de douane gevraagd of ik een vriend had. Een vraag die zover ik weet niet in het protocol staat, maar wel een vraag die ik de komende tijd zou mogen beantwoorden met ‘nee’. Na een kleine twee weken in Nederland te zijn geweest, ging ik weer terug naar Cambodja. Eenmaal geland in Siem Reap, kreeg ik deze vraag ook van de taxichauffeur. Deze aardige man bleek een vriend van een collega en we kletsen over zijn vrouw en kinderen. Toen hij vroeg of ik hier familie had, zei ik van niet. Ook op de vraag of ik een vriend had, antwoordde ik: ‘Nee, niet meer.’ Hij vroeg waarom ‘niet meer’ en ik vertelde hem dat we net uit elkaar waren. De lieftallige chauffeur zei op een oprechte, vriendelijke en geruststellende manier: ‘Kies gewoon iemand’. Kies gewoon iemand? Ja, volgens deze man kon ik gewoon iemand kiezen. Zo simpel als dat. Ik ben niet zo delusionair dat ik denk dat ik zomaar iemand kan kiezen. Sterker nog, wie zegt dat ik iemand wíl kiezen. Ik wil toch minstens dat het wederzijds is. Enfin, dat deze man ervan overtuigd was dat ik altijd nog ‘gewoon’ iemand kan kiezen, vind ik toch een geruststellend gedachtegoed.
Nu, anderhalf jaar later, heb ik wel de keuze gehad maar nog voor niemand gekozen. Ik ben dus (nog steeds) vrijgezel en dat bevalt me helemaal niet slecht. Ik focus op mijn carrière, ben hartstikke blij met het schrijven van deze columns, heb creatieve hobby’s en ontiegelijk leuke vriendinnen. Een man moet echt een aanvulling zijn. Echt een hele leuke, anders laat het maar lekker zitten. Ik ben blijkbaar niet de enige die er zo over denkt. In Nederland kennen we een trend met steeds meer alleenstaanden, een aantal dat ook alleen maar groeit. Afgelopen maand stuitte ik op een artikel in Vogue dat nog een stap verder gaat. De schrijfster (Chante Joseph) beweert dat het hebben van een vriend tegenwoordig gênant is. Ja, je leest het goed; het hebben van een vriend is gênant. Als je een beetje trendy wil zijn, dan kies je dus juist niet!
Oke, ik zie ook de keerzijde van deze ontwikkeling. In het Vogue artikel wordt de man niet bepaald in een goed daglicht gezet. Het beeld dat zowel vrijgezelle als bezette vrouwen van mannen hebben, is niet positief. Ik heb verschillende mannelijke vrienden die vinden dat ik een negatief beeld heb van mannen en genoeg vriendinnen die er hetzelfde over denken als ik. De mannen in de manosphere bevorderen dat beeld ook niet bepaald, en daar zijn de goede mannen dan weer de dupe van. Zowel mannen als vrouwen spelen dus een rol in het verbeteren van het beeld dat vrouwen hebben van mannen. Laten we het huidige negatieve beeld maar binnen grenzen houden en zorgen dat het zich niet verspreidt.
De normalisering van een geëmancipeerde blik op single zijn vind ik een progressieve ontwikkeling. Een positief geluid dat wel over grenzen gehoord mag worden, ook in Cambodja. Het is niet gênant als je geen vriend hebt. Je bent niet minder en je bent niet oud, laat staan té oud. Je bent juist onwijs cool. Je bent zelfs niet alleen cool, maar je maakt ook een statement! Geen haast dus. Als we de taxichauffeur moeten geloven, kunnen we altijd nog kiezen.
Zo. Kan ik ook weer met een gerust hart mijn keuze uitstellen en ondertussen ben ik onbewust hartstikke trendy bezig.
